ALINTILAR – ŞEKER PORTAKALI (JOSE MAURO DE VASCONCELOS)

“Ne var Zeze?”

“Hiç, Godóia… Neden kimse beni sevmiyor?”

“Çok budalasın.”

“Bugün üç kez dayak yedim, Godóia.”

“Hak etmemiş miydin üçünü de?”

“Onu demek istemedim. Kimse beni sevmediği için, dövmek istediklerinde herhangi bir şeyi bahane ediyorlar.”

“Portuga!”

“Hımm…”

“Hep senin yanında olmak isterdim, biliyor musun?”

“Neden?”

“Çünkü dünyanın en iyi insanısın. Senin yanındayken beni kimse azarlamıyor ve gün ışığının yüreğimi mutlulukla doldurduğunu hissediyorum.”

“...Ne sinemaya gitmek isteğim vardı ne de boyacı sandığımla yola koyulmak. Gerçek olan, acımasız bir biçimde nedenini bilmeden dayak yiyen küçücük bir hayvan olarak iç yaramı bir türlü geçirmeyi başaramadığımdı.”

“...Öldürmek Buck Jones’un tabancasını alıp güm diye patlatmak değil! Hayır. Onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek… Ve bir gün büsbütün ölecek.”

“...Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değil bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.”

“...Bazıları için ölmek kolaydı. Uğursuz bir trenin gelmesi yetiyordu, tamamdı bu iş. Ama benim için göklere uçmak ne kadar güçtü. Herkes engel olmak için bacaklarımı tutuyordu.”